تعریف کلی قرارداد هوشمند

قرارداد هوشمند یک پروتکل کامپیوتری برای ایجاد یا بهبود قرارداد است و امکان ایجاد تراکنش‌های معتبر بدون واسط را فراهم می‌کند. این تراکنش‌ها قابل پیگیری و غیرقابل برگشت هستند قراردادهای هوشمند شامل تمام اطلاعات مربوط به شرایط قرارداد و اجرای تمام اقدامات هدف گذاری شده به‌طور خودکار می‌شوند. اصطلاح قرارداد هوشمند اولین بار در سال ۱۹۹۴ توسط Nick Szabo استفاده شد،قرارداد هوشمند می‌تواند بدون نیاز به فرد یا نهادی اجرا و اعمال شود. از این رو می‌تواند امنیت بیشتر و هزینه کمتری داشته باشد. در مقابل، مواردی نظیر امکان بروز خطای انسانی (در هنگام نگارش کدهای قرارداد)، قوانین حقوقی غیرشفاف کنونی در کشورهای مختلف در قبال این شکل از قرارداد و نیز هزینه بالای نگارش آن توسط برنامه‌نویسان از مهم‌ترین معایب قراردادهای هوشمند به‌شمار می‌روند. گفتنی است برخی از انواع ارز دیجیتال پیاده‌سازی‌هایی برای قرارداد هوشمند ارائه کرده‌اند

اجزای قراردادهای هوشمند

درمجموع سه بخش پیوسته وجود دارد که از آنها به عنوان اجزای این نوع قرارداد یاد می‌شود که آنهارا در ارز جو برسی می کنیم.

در ابتدا، امضا کنندگان، دو یا چندین طرف معامله که از قرارداد هوشمند استفاده می‌کنند، با استفاده از امضای دیجیتال، موافقت یا عدم موافقت خود را با شرایط توافق اعلام می کنند.

مورد دوم، موضوع توافق است که می‌تواند تنها بخشی باشد که در محیط قرارداد هوشمند وجود دارد. همچنین قراردادهای هوشمند باید بلامانع باشند و دسترسی مستقیم به شی داشته باشند. اگرچه، قراردادهای هوشمند برای اولین بار در سال 1996 مطرح شدند، این مورد به خصوص بود که توسعه آن را با وقفه رو به رو کرد. این مشکل بعد از ظهور اولین ارز مجازی در سال 2009، برطرف شد.

در نهایت، قراردادهای هوشمند باید شامل ضوابط خاصی باشد. این ضوابط باید به صورت ریاضی، کامل توضیح داده شوند و یک زبان برنامه نویسی که برای محیط یک قرارداد هوشمند خاص، مناسب است، به کار گرفته شود. این ضوابط، شامل الزامات مورد انتظار از طرفین شرکت کننده در معامله، قوانین، پاداش ها و جریمه ها می باشد.

مزایای قرارداد هوشمند

خودمختاری: قراردادهای هوشمند نیازی به شخص ثالث ندارند و اختیار و کنترل کامل توافق را بر عهده خود شما می گذارند.

اعتماد: با توجه به اینکه اسناد شما کدگذاری شده و به صورت امن در یک دفتر مشترک حفاظت شده، ذخیره می شوند، امکان سرقت یا گم شدن آنها وجود ندارد. علاوه بر این، شما مجبور نخواهید بود به افرادی که با آنها در حال معامله هستید اعتماد کنید یا از آنها توقع داشته باشید به شما اعتماد کنند، چرا که اساساً سیستم قراردادهای هوشمند، اعتماد را نهادینه کرده است.

صرفه جویی: به لطف قراردادهای هوشمند، دیگر نیازی به دفاتر اسناد رسمی، نمایندگان املاک، دستیاران و سایر واسطه ها نیست. در نتیجه نیازی به پرداخت هزینه های گزاف مربوط به خدمات آنها نیز نخواهد بود.

امنیت: اگر قراردادهای هوشمند به درستی مورد استفاده قرار بگیرند، هک کردن آنها بسیار دشوار است. علاوه بر این، محیط ایده آل قراردادهای هوشمند توسط رمزنگاری پیچیده پشتیبانی می شود که از اسناد به صورت امن، نگهداری می کند.

کارآمدی: معمولاً در روش های دستی برای اسناد کاغذی، ارسال و انتقال آنها به مکان های خاص و غیره، زمان زیادی صرف می شود. با استفاده از قراردادهای هوشمند به مقدار زیادی در زمان، صرفه جویی می شود.

تفاوت قرارداد هوشمند و قرارداد معمولی چیست؟

چیزی که این نوع را نسبت به قرارداد عادی متفاوت کرده، استفاده از فناوری بلاک چین است که ما را از اعتماد کردن به واسطه‌ها بی‌نیاز می‌کند.

به عبارت دیگر، قرارداد هوشمند کدی است که روی بلاک چین فعال می‌شود تا بدون نیاز به واسطه‌ها، شرایط یک توافقنامه بین دو طرف را بررسی و اجرا کند.

زمانی که یک قرارداد هوشمند بر روی یک بلاک چینِ آزاد مثل اتریوم اجرا شود، دیگر قابل توقف نیست و هیچ‌کس نمی‌تواند جلوی اجرای آن را بگیرد. با قراردادهای هوشمند می‌توان برنامه‌ها و پروژه‌هایی را ساخت که بدون هیچ‌گونه واسطه‌ و از کارافتادگی تا ابد به کار خود ادامه دهند. به این برنامه‌ها برنامه‌های غیرمتمرکز (Dapp) هم می‌گویند. حتی خودِ برنامه‌نویس قرارداد هوشمند هم نمی‌تواند کد قرارداد هوشمند ثبت شده در بلاک چین را تغییر دهد.

روش کار قراردادهای هوشمند مشابه با کار دستگاه‌های فروش خودکار است که در مترو و امکان عمومی قرار دارند. وقتی شما قصد خرید یک نوشابه با استفاده از این دستگاه‌ها را دارید، پول را به دستگاه وارد می‌کنید و دستگاه به صورت خودکار پول شما را پردازش می‌کند و نوشابه را تحویل می‌دهد، بدون این‌که پای واسطه‌ای در میان باشد.